Београд, 13.5.2012.
Драга симпатијо,
Опет бришеш прозоре старе терасе. Гледам те тако данима. Сатима време проводим на тераси, онако радосну, како весело качиш чисто бели веш на старој тераси.
Осмехнула си ми се. Узвраћам ти осмехом. Та твоја црна коса, те твоје црне очи ме нежно гледају... Заљубљен сам у тебе . Осећам нешто опрема теби, ех, кад би ти осећала исто!
Најтужнија вест коју сам икад чуо, била је баш 14. фебруара, на Дан заљубљених. Рекао ми је стари комшија да се данас селиш. Гледао сам те како са мајсторима износиш ствари из стана. Било ми је жао. Приметих нешто на твојој тераси. Био је то твој чешаљ. Звао сам те, али је сада касно. Ти си отишла, отишла си негде далеко, на неко друго место. Сад ће доћи неке нове комшије. Нећу моћи да гледам твоју црну косу и твоје црне очи. Ти си отишла, нећеш се вратити.
твој Кристијан
Драга симпатијо,
Опет бришеш прозоре старе терасе. Гледам те тако данима. Сатима време проводим на тераси, онако радосну, како весело качиш чисто бели веш на старој тераси.
Осмехнула си ми се. Узвраћам ти осмехом. Та твоја црна коса, те твоје црне очи ме нежно гледају... Заљубљен сам у тебе . Осећам нешто опрема теби, ех, кад би ти осећала исто!
Најтужнија вест коју сам икад чуо, била је баш 14. фебруара, на Дан заљубљених. Рекао ми је стари комшија да се данас селиш. Гледао сам те како са мајсторима износиш ствари из стана. Било ми је жао. Приметих нешто на твојој тераси. Био је то твој чешаљ. Звао сам те, али је сада касно. Ти си отишла, отишла си негде далеко, на неко друго место. Сад ће доћи неке нове комшије. Нећу моћи да гледам твоју црну косу и твоје црне очи. Ти си отишла, нећеш се вратити.
твој Кристијан